Sztuka łączy narody

Paweł Piotrowski

 W ostatniej swojej nocie biograficznej, którą zamierzał przesłać wraz z wybranymi wierszami tomiku: „ Iść tam, gdzie nie ma zegarów”, napisał: „Jestem spod znaku Skorpiona, ale charakter mam nieco łagodniejszy od tego pajęczaka (przynajmniej tak twierdzi moja żona – Krystyna, a jej jako „Strzelcowi”, muszę wierzyć)”.

 

Urodził się w Omięcinach, pod Warszawą, ale od 1959 roku, czyli od najmłodszych lat młodzieńczych mieszkał w Wałczu. Ukończył studia z zakresu nauk społecznych-politycznych. W latach 1982 – 1990 był zastępcą redaktora naczelnego „Tygodnika Pilskiego”. Od 1990 roku współpracował z „Tygodnikiem Nowym”, a od 2001 roku redagował jego powiatowy dodatek „Ziemię Wałecką”.

Pisać zaczął mając 19 lat. W 1961 roku zadebiutował w Radiu Koszalin, gdzie zaprezentowano jego wiersze oraz w „Ziemi Nadnoteckiej” (1962), gdzie opublikowano jego opowiadania. Od tego czasu, wiersze, opowiadania, fraszki, humoreski zamieszczał w prasie regionalnej, centralnej i literackiej. Ponadto zajmował się tłumaczeniem utworów literackich z języka rosyjskiego. Wydał także książkę o tematyce wędkarskiej: „Z wędką i plecakiem po Pilskiem” oraz broszurę o historii pilskich peggerów, był współautorem kilku informatorów dotyczących Pojezierza Wałeckiego.

Jego wiersze i opowiadania ukazały się między innymi w almanachach: „Koszalin Literacki” (1966), „Przedpole”(Poznań 1986), „Żywa droga” (Poznań 1986), „Na ustach ziemi (Piła 1987), „ Ho ho i sto cztery inne wiersze” (Piła 1996). Wydał także indywidualny zbiór poetycki „Pożegnania – powitania (Klub Literacki NTSK, Piła 1987). W roku 1996 zajął II miejsce w konkursie literackim „Ziemia jest jedna” organizowanym przez Wojewódzką Bibliotekę Publiczną w Pile.

Zmarł 9 lutego 2003 roku.